Opracowała Ewa Grzybowska
Jak i dlaczego to działa?
Treningi integracji słuchowej stosowane są wobec klientów z dysfunkcjami integracji zmysłowej w formie zaburzeń modulacji wejściowych danych sensorycznych (przedsionkowych, słuchowych i dotykowych), z autyzmem, trudnościami w uczeniu się.
Tej stosunkowo nowej formie terapii przypisuje się bardzo szerokie spektrum działania. Pozytywne zmiany różnego stopnia, zależnie od rodzaju i nasilenia objawów lub wieku pacjentów, obserwuje się w sferze funkcjonowania ruchowego, emocjonalnego i społecznego.
Badania prowadzone przez G. Berarda (1993), czy A. Stehli (1991) pozwoliły ustalić, że terapeutyczny wpływ treningów słuchowych dotyczy dziewięciu szczegółowych obszarów:
1. koncentracji i utrzymywania uwagi,
2. spontanicznego inicjowania celowych aktywności,
3. poziomu pobudzenia i sensorycznej modulacji,
4. równowagi i percepcji ruchu,
5. niepewności grawitacyjnej,
6. rozwoju mowy i języka,
7. dojrzałości społeczno-emocjonalnej,
8. praksji i sekwencyjności,
9. kontroli ruchów gałek ocznych.
Prowadząc rozważania na temat tego, w jaki sposób stymulacja słuchu przez modulowane dźwięki może przynosić tak spektakularne efekty, należy bliżej przyjrzeć się układowi słuchowemu, przedsionkowemu, i ich wzajemnej relacji oraz wpływowi, jaki wywierają na funkcje mózgu.
J. A. Ayres (1972) klasyfikowała przetwarzanie dźwięków przez mózg jako „jedną z podstawowych form integracji sensorycznej”, zaś system słuchowy opisywała jako mający „pierwszorzędne znaczenie dla przetrwania” i dlatego wywierający wpływ „ na wiele integracyjnych neuronów w pniu mózgu i strukturach podkorowych”.
Układ słuchowy jest w stanie wykryć kierunkowe aspekty dźwięku oraz dostarczyć mózgowi informacji o jego częstotliwości, intensywności i przestrzennej lokalizacji.
Ucho zewnętrzne wyłapuje drgania z powietrza i przekazuje je do struktur wewnętrznych. Ucho wewnętrzne mieści zarówno narząd Cortiego-wyłapujący wibracje o różnych częstotliwościach odpowiadające zróżnicowanej wysokości dźwięków, jak i ślimaka, gdzie następuje przeniesienie wibracji na falowanie perylimfy w labiryncie kostnym i endolimfy w labiryncie membranowym, co z kolei pobudza receptory w komórkach nerwowych.Ślimak dzieli struktury kostne i perylimfę z układem przedsionkowym. Jest to miejsce zazębiania się tych dwóch systemów, którego mechanizm studiowany był przez terapetów integracji sensorycznej od lat.
Z tradycyjnego akademickiego punktu wiedzenia oba te układy były przez długi czas rozpatrywane rozdzielnie. Z jednej strony struktury ślimaka, jako posiadające zdolność odbioru dźwięków był obiektem zainteresowania specjalistów od słuchu. Z drugiej zaś strony, terapeuci integracji sensorycznej interesowali się nimi, gdyż zawierają receptory przedsionkowe – więc odgrywają rolę w percepcji ruchu, lokalizacji ciała w przestrzeni i mają związek z płynącymi stąd konsekwencjami dla uczenia się.
J. A. Ayres (1979), jako pierwsza odnotowała ścisłe współdziałanie dwóch omawianych układów, gdy w swoich badaniach stwierdziła poprawę procesów słuchowych u dzieci poddawanych intensywnej stymulacji przedsionkowej.
A. Tomatis (cyt. przez Madaule, 1993) posunął się dalej w swoich poglądach na zależność układu słuchowego i przedsionkowego uważając, że faktycznie pełnią jedną funkcję- percepcji ruchu. Określał układ przedsionkowy jako „ucho ciała”. odbierające ruchy wolniejsze i pozycje ciała w przestrzeni (wibracje o niskich czestotliwościach), podczas gdy słuchowe receptory ślimaka postrzegają ruchy szybciej oscylujące (wibracje o wysokiej częstotliwości). Pomiędzy tymi typami ruchu nie ma wg Tomatisa ostrej granicy. Niektórzy mogą odczuwać dźwięk nawet, gdy są głusi. Jeżeli np. usiądziemy obok wzmacniacza stereofonicznego zrozumiemy na czym to polega, gdyż ten sprzęt emituje niskie basowe dźwięki, które zarówno się słyszy jak i odczuwa.
Twór siatkowaty otrzymuje dane sensoryczne z obu systemów –słuchowego i przedsionkowego. Jedną z głównych funkcji tej stuktury jest utrzymywanie stanu gotowości do działania i uwagi, jak również determinuje on naszą indywidualną wrażliwość na dany typ bodźców na bazie osobniczych doświadczęń z ich znaczenieniem dla przetrwania. Wzmacnia zdolności różnicujące człowieka, pozwalając w każdej konkretnej sytuacji zdobyć jak najwięcej informacji o aktualnie działających bodźcach, zanim jeszcze nastąpi percepcja zdarzenia. „Pomaga mózgowi skoncentrować się na jednym rodzaju danych sensorycznych poprzez wyhamowanie innych” (Ayres, 1972).
Praktycznie wszystkie metody stymulowania słuchu, które polegają na dostarczaniu wciąż zmieniających się, nieprzewidywalnych modulowanych dźwięków, stymulują obszar tworu siatkowatego, gdyż jest on pobudzany przez każdą nową informację zmysłową.
Gdy rozpatrujemy aparat słuchowy i przedsionkowy łącznie, staje się zrozumiałym, w jaki sposób dźwięk, zwłaszcza w postaci modulowanej muzyki, może wpływać na zmiany zarówno w przetwarzaniu informacji słuchowych, jak i poprawiać reakcje posturalne, równowagę, orientację przestrzenną.
Należy jednak oderwać się od określonych układów zmysłowych i odnieść się
do niespecyficznych centrów nerwowych, żeby pojąć jak to się dzieje, że stymulacja dźwiękiem oddziaływuje znacznie szerzej : na ogólny stan pobudzenia, modulację sensoryczną i sferę emocjonalno-społeczną. Jak wspomniano wyżej, twór siatkowaty odbiera wówczas intensywne bodźcowanie ze słuchowych i przedsionkowych dróg nerwowych, podczas którego wydzielany jest specyficzny dla tworu siatkowatego neurotransmiter-norephinephryna, o szerokim spektrum działania na centralny układ nerwowy. Odpowiada on miedzy innymi za wprowadzanie w stan czuwania i gotowości do działania, za motywację i emocje.
Cool i Farber (1990) następująco podsumowali jego funkcję : ”jest kluczem do rozwoju i organizacji układu nerwowego, do uczenia się i reorganizacji”. Ostatnio odkryto, że norephinephryna odgrywa też znaczącą rolę w neuroplastyczności oun.
Klinicznie natomiast zaobserwowano, że niektóre osoby przechodzące trening słuchowy przejawiały czasowo labilność emocjonalną, drażliwość czy nadruchliwość. Te zachowania interpretowano, jako pochodne znacznego wzrostu wydzielania norephinephryny w tworze siatkowatym.
Jest to jednocześnie jeden z powodów, dla których treningi słuchowe powinny być prowadzone wyłącznie pod kontrolą wykwalifikowanych terapeutów.
Jakie formy terapeutycznej stymulacji słuchowej stosuje się na świecie?
Wykorzystanie muzyki i innych dźwięków do celów terapeutycznych ma już długą historię. W latach 50-tych naszego stulecia prof. Alfred Tomatis (francuski otolaryngolog, neurolog i foniatra) jako pierwszy opracował trening uwagi słuchowej (nazywany też stymulacją audio-psycho-lingwistyczną -SAPL) wpomagający dzieci ze specyficznymi problemami w nauce i zachowaniu. Stosujące go osoby zaobserwowały dużą skuteczność takich oddziaływań terapeutycznych także w przypadku pacjentów z autyzmem, czy deficytami sensomotorycznymi.
Od czasu wczesnych prac Tomatisa a szczególnie w ostatnim dziesięcioleciu, nastąpiła prawdziwa eksplozja audologicznych technik i narzędzi terapeutycznych. Jest ich na tyle dużo, że zarówno terapeuci, jak i rodzice mogą mieć kłopoty w doborze potencjalnie najbardziej efektywnej strategii stymulacji słuchowej dla konkretnego dziecka z zaburzeniami rozwojowymi.
Niektóre programy terapii słuchowej prowadzi się wyłącznie w klinkach i na specjalnych turnusach, inne stosuje się w warunkach domowych, jedne polegają na pasywnym bodźcowaniu kanału słuchowego, co uzupełnia się innymi formami terapii (np. integracji sensorycznej), ale są i takie treningi słuchowe, których integralną część stanowi aktywnie działanie.
Każda z poniżej opisanych metod, będących w powszechnym zastosowaniu w krajach Europy Zachodniej i USA, wymaga przejścia odpowiedniego przeszkolenia i uzyskania certyfikatu uprawniającego do jej stosowania.
Metoda Tomatisa
Opracowana i rozwinięta przez Alfreda Tomatisa metoda stymulacji słuchowej opiera się na wielu założeniach teoretycznych dotyczących rozmaitych funkcji ucha i powiązań z głosem.
Alfred Tomatis prowadził badania kliniczne z udziałem śpiewaków operowych i pracowników fabryk. Ich wyniki dowodziły, ze głos może „wyprodukować” tylko te dźwięki, które ucho jest w stanie usłyszeć-regułę te nazwano „efektem Tomatisa”. Wysunął odkrywczą w owym czasie hipotezę, że słyszenie i słuchanie (dużą wagę przywiązywał do rozróżniania tych pojęć) zaczyna się już w okresie płodowym. Głos matki uznał za „pokarm emocjonalny” dla dziecka, a także stwarzający grunt dla przyszłego rozwoju językowego, więc wykorzystał go w swojej terapii w celu ponownego uruchamiania procesu słuchania. Badania nad funkcjami ucha doprowadziły również Tomatisa do konkluzji, że poza odbiorem dźwięków układ słuchowy wespół z układem przedsionkowym służy także do wykrywania i analizy ruchu. O ile praca przedsionka polega na rejestrowaniu i różnicowaniu większych ruchów ciała, które można zobaczyć i poczuć, o tyle układ słuchowy opracowuje drobne ruchy przenoszone przez fale dźwiękowe, które niewidoczne płyną przez powietrze i wyłapywane są przez ucho.
Swoja technikę służącą „re-edukacji ucha” Tomatis oparł na czterech głównych przesłankach:
-motywacja i potrzeby emocjonalne maja swój początek w zdolności słuchania,
-słuchanie odgrywa fundamentalną rolę w rozwoju języka,
-układ słuchowy poprzez współpracę z systemem przedsionkowym bierze udział w określaniu i tworzeniu relacji pomiędzy poszczególnymi elementami własnej osoby, a także ja- inni i ja-wszechświat,
-mózg potrzebuje energii płynącej z dźwięków, aby zachodził proces myślenia i integrowania danych.
Do prowadzenia odpowiedniej stymulacji słuchowej Tomatis opracował aparaturę –tzw.„elektroniczne ucho”, przez którą podawany jest progresywnie filtrowany dźwięk. Dobierany jest zwłaszcza materiał dźwiękowy bogaty w wysokie częstotliwości ( tj. muzyka klasyczna, głos matki, psalmy Gregoriańskie) Jako pierwszy A. Tomatis odkrył ważność stymulowania słuchu dźwiękami o wysokich częstotliwościach, które jego zdaniem pozytywnie zmieniają pracę mózgu, podczas gdy dźwiękom o niskich częstotliwościach (rock, rap) przypisywał wywoływanie efektu zmęczenia.
Trening słuchowy metodą Tomatisa może być prowadzony tylko przez wykwalifikowanych terapeutów, w warunkach klinicznych, z użyciem specjalistycznego sprzętu. Cały trening składa się z kilku faz: od bardzo intensywnego pobudzania dźwiękowego rozpoczynajacego terapię, poprzez I-szą fazę (ok. 60 godz. ćwiczeń rozłożonych na 15 dni), po fazę końcową (30 sesji) odbywajacą się po 1-2 miesięcznej przerwie.
W Polsce są już pojedyńcze gabinety pracujące tą metodą.
Integracja słuchowa:Metoda Berarda
Jak większość klinicznych technik treningu słuchowego, tak i ta bazuje na badaniach A. Tomatisa, z którym Guy Berard (francuski lekarz) studiował, a następnie przez jakiś czas współpracował. Stwierdził on jednak, że terapia według oryginalnej procedury Tomatisa jest zbyt długotrwała i opracował własną metodę elektronicznego filtrowania dźwięków, wykorzystując do tego celu muzykę popularną. Specyficzną cechą jego metody znanej pod nazwą Treningu Integracji Słuchowej (Auditory Integration Trening – AIT) jest przypadkowość, losowość zarówno odstępów pomiędzy elektronicznymi modulacjami częstotliwości dźwiękowych, jak i czasu ich trwania.
Berard uważał, że problemy z przetwarzaniem informacji słuchowej wynikają z nadwrażliwości kanału słuchowego.
Do światowego rozgłosu metody Berarda przyczyniła się publikacja autobiograficznej książki A. Stehli „The Sound of Miracle”(1990), w której autorka opisuje ogromne postępy rozwojowe u swojej dotkniętej ciężkim autyzmem córki, po zaledwie 20 sesjach AIT (po dwie sesje dziennie przez okres 10 dni).
Trening Integracji Słuchowej prowadzi się w wyspecjalizowanych klinikach. Do podawania stymulacji słuchowej używany jest sprzęt o nazwie Audiokinetron, którego ważnym elementem, podobnie jak w Metodzie Tomatisa są odpowiednie słuchawki.
W dobie zaawansowanej technologii podobnie brzmiąca, aktywizująca muzyka stała się dostępna na płytach kompaktowych. Ich słuchanie nie może jednak zastąpić ani Metody Tomatisa ani Berarda, ponieważ muzyka z płyt znacznie mniej intensywnie dociera do układu słuchowego i przedsionkowego i co za tym idzie nie wywiera takiego wpływu na integracyjne funkcje nerwowe.
Więcej informacji o Metodzie Berarda można znaleźć na stronie inernetowej: www. autism. org/ait2. html
Metoda Samonas
Także i ta metoda jest kombinacją odkryć Tomatisa z osiągnieciami z dziedziny technologii dźwięku i fizyki. Niemiec Ingo Steinbach z zawodu inżynier dźwięku, posiadający jednocześnie wykształcenie muzyczne wniósł do wcześniejszych treningów słuchowych nową ideę- zastosowania Systemu Optymalnych Struktur Naturalnych (System of Optimal Natural Structure-SONAS). Nagrywał do celów terapeutycznych wyłącznie muzykę graną na naturalnych (tzn. nie elektronicznych) instrumentach oraz odgłosy płynące z natury i czynił to w naturalnych warunkach tzn w przestrzeni, w której dźwięk najlepiej się rozchodził (np. muszle koncertowe). Uważał też, że dźwięk posiada zdolność przenoszenia intencji i nastroju, dlatego korzystał jedynie z takich nagrań, podczas których muzycy grali wg niego z poczuciem radości życia. Skonstruował własny modulator wzmacniający dźwięki o górnych częstotliwościach. Wychodził z założenia, że wyższe częstotliwości, ale tylko pochodzące z dźwięków o naturalnej strukturze, dostarczają słuchaczowi informacji kierukowo-przestrzennych oraz o innych detalach związanych ze źródłem dźwięku, co dodatkowo wzmacniał przez aktywację widmową nagrań. Na niektórych jego płytach nagrywanych w systemie CD są również krótkie pasaże tak intensywnie przefiltrowane, że słyszlane są jedynie górne akcenty. Słuchanie tych fragmentów ma teoretycznie trenować ucho w przywiązywaniu szczególnej wagi do górnych zasięgów spektrum dźwiękowego, bowiem zgodnie z założeniem metody wysokie tony aktywizują uwagę i zainteresowanie.
Nagrania zawierające w/w pasaże określane są jako SAMONAS (Spectrally Activated Music of Optimal Natural Structure).
Na metodę opracowaną przez Steinbacha składa się kilka poziomów oddziaływań, a każdemu z nich odpowiada kolekcja odpowiednio dobranych i w różnym stopniu „przefiltrowanych” nagrań. Niektóre z nich dopuszczone są do stosowania w terapii otwartej, użycie innych zastrzeżone jest wyłącznie dla przeszkolonych terapeutów ( pięciodniowy kurs, rok praktyki udokumentowanej studiami przypadków i ich pozytywna ocena), posiadających specjalny sprzęt.
W sieci internetowej web znajduje się strona : www. Samonas. com.
Terapeutyczne Słuchanie (Therapeutic ListeningTM)
Integralna częścią tej formy terapii (autorstwa Sheili Frick -terapeutki zajęciowej) również jest słuchanie elektronicznie przetworzonych nagrań z płyt kompaktowych ale sprzęt, z którego się korzysta nie jest stacjonarny i może być używany w różnych warunkach –w domu czy w szkole. Kolejną innowacja w porównaniu z innymi metodami jest połączenie terapeutycznego słuchania (najczęściej codziennego)z terapią integracji sensoryczej- z naciskiem na stymulację przedsionkową oraz strategie ruchowo-posturalne. W rezultacie uzyskuje się wzajemne wzmacnianie się efektów obu modalności terapetycznych. Zwykle w krótszym czasie osiąga się cele terapeutyczne dotyczące modulacji danych sensorycznych, równowagi i percepcji ruchu, wzrasta celowa eksploracja otoczenia, poczucie kompetencji fizycznych, chęć podejmowania zadań angażujących planowanie ruchowe i sekwencyjność, poprawiają się umiejętności społeczne i zdolności językowe.
Realizacja programu Terapeutycznego Słuchania, bez względu na to czy ma miejsce w domu, szkole czy klinice monitorowana jest przez przeszkolonego terapeutę. Typowy program, induwidualnie dobierany, prowadzony jest przez dwa do sześciu miesięcy, kiedy to zaczynają być widoczne pożądane zmiany w funkcjonowaniu klientów. W wielu przypadkach jest kontynuowany w warunkach domowych jako część dalszej diety sensorycznej, na którą sklada się także procedura „szczotkowania”J. P. Wilbarger, dostarczanie intensywnej stymulacji peroprioceptywnej, w tym skoki na trampolinie. W programach domowych korzysta się z istniejących już nagrań przeznaczonych do użytku w tzw. terapii otwartej– np. zaczerpniętych z metody SAMONAS, czy płyt EASe, ale autorzy Terapeutycznego Słuchania dopuszczają możliwość poszerzenia tej oferty w miarę rozwoju terapii dźwiękowej.
Więcej informacji pod adresem internetowym : www. vitallinks. com.
Listening Fitness
Jest domowym programem usprawniania i rozwijania zdolności efektywnego słuchania receptywnego i ekspresyjnego przez zastosowanie stymulacji dźwiękiem.
Jego twórca Paul Madaule ściśle współpracował z A. Tomatisem i przez ponad 30 lat posługiwał się w praktyce terapeutycznej jego procedurą. Chociaż Listening Fitness posiada pewne cechy wspólne z Metodą Tomatisa, to i wiele go od niej różni (jak choćby używany sprzęt czy forma prowadzenia programu) i nie może być uważany za ekwiwalentny.
Jak wiele treningów słuchowych Listening Fitness posiada fazę pasywnego słuchania, ale w przeciwieństwie do innych metod także komponentę aktywną nazywaną „fazą ekspresyjną”. Ma ona prowadzić do osiągnięcia kontroli nad głosem i ciałem poprzez ćwiczenia wokalne (gwizdanie, śpiewanie, czytanie do mikrofonu).
Cały program trwa około 10 tygodni, z jedną godzinną sesją słuchania dziennie i krótką przerwą przed przejściem do drugiej fazy. Z zastosowaniem i przebiegiem programu zapoznają użytkowników terapeuci szkoleni w Listening Center w Toronto (czas szkolenia wynosi kilka lat), kierowanym przez P. Madaule. Wskazany jest także kontakt z terapeutą w trakcie prowadzenia Listening Fitness.
Program jest polecany dla dzieci z zaburzeniami percepcji słuchowej i łagodnymi trudnościami szkolnymi, natomiast nie używa się go w odniesieniu do
osób, które mają postawione rozpoznania neurologiczne tj. ADD czy autyzm.
Interaktywny Metronom (Interactive Metronome)
Ta forma interwencji jest zupełnie inna od wyżej scharakteryzowanych, a badania kliniczne dowiodły, że może być szczególnie pomocna dla klientów mających trudności w planowaniu motorycznym, sekwencyjności, w przestrzenno-czasowej analizie struktur rytmicznych. Terapeuci zajęciowi mają świadomość, że te zdolności stanowią kluczowy czynnik do rozwoju umiejętności praktycznych i wtórnie wpływają na funkcjonowanie społeczne i szkolne. Usprawniano je z wykorzystaniem klasycznych technik terapii integracji sensorycznej.
Interaktywny Metronom to komputerowa wersja tradycyjnego muzycznego metronomu. Jego użycie w formie 15-stogodzinnego programu, po 3 sesje tygodniowo (rzadsze stosowanie nie dawało efektu), stanowi nową, obiecującą technikę terapeutyczną.
O ocenę jej przydatności poproszono profesora psychiatrii Stanleya I. Greenspana, który wydał bardzo pochlebną opinię :”moje badania jednoznacznie wskazują, że ta nowa metoda umożliwia dzieciom osiągnięcie poprawy w procesach neuronalnych leżących u podstaw planowania motorycznego i sekwencyjności, wzmacnia ich najbardziej fundamentalne zdolności uczenia się”. Zwłaszcza wczesna stymulacja tego typu może mieć ogromny wpływ na rozwój. Zdolności związane z planowaniem akcji i sekwencyjnością wyłaniają się bowiem już w pierwszym roku życia i są istotne dla dalszego adaptacyjnego rozwoju ruchowego oraz językowego. Ponad to prof. Greenspan stwierdził, że w złożone zachowania społeczne także zaangażowane są zdolności sekwencyjne-np. wzorce wzajemnego pozdrawiania się, czy choćby zabawa z innymi, wymagają umiejętności działania w określonej kolejności.
Przegląd badań dotyczących Interaktywnego Metronomu można znaleźć na stronie: www. interactivemetronome. com.
AuriculaTMTreaning Method
Jest to postępowanie terapeutyczne opracowane dla osób z dysfunkcjami integracji sensorycznej, zwłaszcza z zaburzeniami modulowania wejściowych informacji zmysłowych. Centrum AuriculaTM ma swoją siedzibę w Szwajcarii, ale terapia odbywa się w formie wyjazdowych turnusów organizowanych w różnych miejscach w Europie. Podczas turnusów stosowana jest polisensoryczna stymulacja, ze szczególnym uwzględnieniem pobudzania kanału słuchowego elektronicznie przetworzonymi dźwiękami.
W programie AuriculaTM intensywne usprawnianie prowadzone jest przez 10-12 dni z dwoma pięciodniowymi okresami treningu słuchowego, rozdzielonymi dwudniową przerwą. Materiał słuchowy dobierany jest indywidualnie dla każdego dziecka.
Słuchanie dźwieków przez słuchawki, odbywa się w dwóch 45 minutowych sesjach dziennie. W tym samym czasie dziecko widzi na monitorze komputera poruszające się kolory i kształty zsynchronizowane z muzyką. Taka procedura zapewnia jednoczesne stymulowanie różnych modalności percepcyjnych.
Inny kluczowym elementem turnusów AuriculaTM jest codzienna sesja „programu domowego”, prowadzona przez rodzica pod kontrolą terapeuty. W tym czasie stymulowane są inne zmysły niż słuch (równowaga, dotyk, wzrok, węch i smak), stosownie do potrzeb każdego dziecka. Te formy terapii są kontynuowane przez rodziców po powrocie do domu.
Może zaistnieć potrzeba powtórzenia Trening AuriculaTM po okresie 6-9 miesięcy, szczególnie jeśli początkowo centralny deficyt słuchowy był znaczny, oraz u dzieci w trzecim roku życia, kiedy to przypada okres krytyczny dla dojrzewania i powstawania połączeń w sieci neuronalnej.
Obserwowana jest mniejsza efektywność treningu AuriculaTM zastosowanego po okresie pokwitania.
Często zalecany jest on dla dzieci autystycznych. Tę formę usprawniania proponuje też dla swoich pacjentów Fundacja Sinapsis (jednak koszty turnusu muszą pokryć rodzice).
Fundacja Sinapsis w domowych programach terapii dzieci autystycznych korzysta również z kasety o potocznej nazwie „spirala” (ze względu na specyficzną „narastąjacą” strukturę dźwięku), której słuchanie wspomaga usprawnianie układu słuchowego i przedsionkowego.
Website: www. auricula. org.
Bibliografia:
-Marilyn Chase –“New Behavior Therepy for Kids Uses Touch Tones Trampolines”- Health Journal, October 1999.
– Sheila M. Frick, OTR/L “An Overview of Auditory Interventions”, Sensory Integration Quaterly Spring/Summer 2000.
-Sheila M. Frick, OTR; Nancy Lawton-Shirley, OTR “Auditory Integrating Training From a Sensory Integration Perspective”, Sensory Integration –Special Interest Section Newsletter, Volume 17, Number 4, 1994.
-Sheila M. Frick, OTR –„What is Therapeutic ListeningTM?”, Therapeutic Resources, Inc/Vital Links 2001.
-Pierre Sollier – “Efekt Tomatisa-przewodnik po metodzie”, materiał tłumaczony i rozprowadzany przez Centrum AFP “ESPACE”, organizatora treningów SAPL, 2001.
-„AuriculaTM Training Method” –materiały informacyjne Auricula Therapiezentrum, 2002.
Najnowsze badania przeprowadzone przez japońskich neurologów dowodzą, że obcowanie z muzyką w dzieciństwie ma decydujący wpływ na odbieranie bodźców dźwiękowych przez mózg w ciągu całego życia.
Takishi Onishi z Narodowego Centrum Neurologii i Psychiatrii w Tokio za pomocą rezonansu magnetycznego obejrzał mózgi 28 osób, profesjonalistów uczonych muzyki od dzieciństwa i amatorów bez muzycznego wykształcenia. Obu grupom odtwarzano „koncert włoski”Bacha. Okazało się, że u osób odznaczających się tzw. słuchem absolutnym aktywne było planum temporale (czyli część płata skroniowego zanjdującego się tuż nad przewodem słuchowym) w lewej półkuli. U pozostałych osób na melodie reagowała prawa część mózgu.
Lewe planum temporale odpowiedzialne jest nie tylko za analizę muzyki, ale przede wszystkim wypowiedzi słowne. Prawdopodobnie u ludzi z wykształceniem muzycznym odbiór muzyki jest bardziej analityczny-to dla nich taki sam język jak ten, którym rozmawiają na co dzień. Być może ich mózgi dostrzegaja w muzyce podobne zasady, jakie rządzą językiem naturalnym. Posługują się melodią jak francuskim czy angielskim. Natomiast u ludzi, którym nie stymulowano od dzieciństwa słuchu muzycznego odbiór muzyki i języka jest podzielony między dwie pólkule.( z„Newsweek”, 10/2001)
